De zevende dag op ski’s

We zijn in Le Tour. Ik ski vaak met mijn huisgenootje, en op één of andere manier is het telkens slecht weer als ik met hem op de piste sta.
Dit keer is het bijna helderblauw.
Maar de monsters op de onderste piste zijn knalpaars.

Sinds mijn dag op de groene babypiste begrijp ik een stuk meer van het verbond tussen ski’s en zwaartekracht. Alhoewel ik gedurende de eerste twee runs onveranderlijk strijd naar controle voer, pik ik snel een soort van comfort op. Ik kan mijn onderbenen ontspannen en gaan op de golven van de piste, op wat voor manier dan ook.

Mijn huisgenootje brengt me in de loop van de dag naar het begin van een rode piste. Het is er zo één om beginners goed te laten voelen over hun eigen skikunst. Een verkapte babyspiste, en dus vloei ik er doorheen. Ik knal bijna in een twee meter hoge sneeuwwand die ik even niet aan had zien komen, verder voel ik me een Argentiërse superski baby.

Aan het eind van de dag staat me wederom de befaamde laatste rode piste te wachten. Ik poep hem al op de eerste meters. We komen een ander huisgenootje tegen, die me met zijn vrienden in een wolk van poedersneeuw voorbij vliegt. Come, Ruby, schreewt hij me toe. No, there purple monsters here, schreeuw ik terug.
Die zijn hier altijd.
Ik wacht tot een falende boarder uit mijn skiveld is en bocht het hele ding naar beneden.
Ik ben er nog lang, lang niet.