Ik was laatst een biertje aan het tappen in mijn café. De afgelopen paar dagen schijnt de zon in Chamonix, misschien niet het beste voor de pistes, maar wel goed voor ons gemoed. Ik keek naar buiten en zag mensen op het terras van het café tegenover ons. Mijn gedachten vlogen, zo even naar vroeger, shit, mam, wat lijkt dat lang geleden. Ik kan het niet eens vroeger noemen, maar op de een of andere manier heeft de wereld heel veel rondjes gedraaid sinds ik in de auto naar Chamonix ben gestapt. Andere rondjes voor jou en mij.

Gedurende het tappen van dat ene biertje wenste ik zo vurig dat ik met jou op een terras kon zitten dat het me de rest van de dag niet meer losliet. Ik fantaseerde over de gesprekken die we zouden hebben, over de nieuwe levensfilosofie die ik over je heen zou storten. Jij zou me corrigeren en inzichten geven in mijzelf, want al ben je het er niet mee eens, ik voel me nog immer een variant van jou. Misschien wat losgeslagen, maar een jou, ontegenzeggelijk.
Dat biertje was natuurlijk noch voor jou, noch voor mij.
Ik hou zoveel van jou en papa en ik mis jullie.

Tot snel, hoop ik.