De derde dag op ski’s

Brevent ken ik niet. Afgelopen zomer woonde ik tegenover het liftstation en zag ik de eitjes vanachter mijn raam omhoog getrokken worden, maar ik ben nog nooit boven geweest. Ik weet inmiddels dat Flegère zich niet specifiek munt op debutanten, ik heb gezien dat er sneeuw ligt en ervaren dat de liftjes me netjes bovenaan de piste afzetten. Van Brevent weet ik niets.
Ik had dus ook een dag Flegere geprefereerd, ware het niet dat mijn huisgenootje mee wilde skiën gedurende zijn drie uur lange middagpauze en zijn werk vlakbij Brevent ligt.
Rond tien uur liep hij ski’s te verkopen en zat ik al in één zo’n ei.
Het woei als een malle. Het moment dat ik uit het liftstation stapte werd ik aangevallen door duizend agressieve sneeuwvlokken. Ik zag een bordje Espace Debutant voor een soort liftgebouw en sjuffelde erheen, in de lift, tussen Britten die naar bier roken. Ergens in een wit niemandsland werden we afgezet, en ik had geen idee meer waar ik was of heen moest. Ik koos een helling links van me en stond twee minuten later weer voor het bordje Espace Debutant, met het vage vermoeden dat ik ergens het hele ding gemist had. Dit keer koos ik ervoor om de menigte te volgen en sloot ik aan bij de blauwe piste.

Mijn eerste blauwe piste.

Het einde is nabij, dacht ik bij mijzelf. Twee gescheurde kniebanden en een toertje in de banaan. Dag drie.
En inderdaad, opeens verdwenen hele stukken piste omdat ik ze niet kon zien waarvandaan ik stond. Ik sjuffelde een beetje, nog een beetje, sjuffelen in de pizzapunt tot ik een beetje meer piste zag.

De bocht was problematisch. Ik geloof dat de piste zo’n honderd meter breed was, maar de bocht kon ik absoluut niet maken zonder beneden in het dal te belanden. Het was zó steil. Die bocht.
Ik stond bovenaan de helling en van alles schoot langs me. Tig vallende snowboarders en debutanten durfden met wisselend succes het bochtje aan en ik stond nog steeds bovenaan de helling. Na het realisatiemoment dat mijn huisgenootje waarschijnlijk ergens op me stond te wachten sjuffelde ik tot ik vaart had. Ik bracht mijn gewicht over van mijn ene been op het andere, of niet, ik ging snel, heel snel, en toen vloog een ski af en lag ik twee meter lager.
Ik kroop terug naar mijn ene ski en probeerde hem in te klikken.
Het lukte niet.
Precisie. Geweld. Na tien minuten lukte het nog steeds niet en overwoog ik passanten om hulp te vragen. Als een ski afvliegt, moet je er dan iets aan veranderen? Heb ik hem kapot gemaakt? Wat is er aan de hand?

Je moet zo’n ding dus open zetten voor je je erin kan klikken. Ik leer zo veel.

Even later zat ik in het liftje met een spraakzame snowboarder die me aanraadde het beginnersliftje te pakken. Espace Debutant, schoot het door mijn hoofd – maar waar dan. Ik zag een sleeplift en probeerde uit te maken waar het ding begon. Onderwijl gleed ik gemoedelijk het begin van een rode piste af en panikeerde zodra ik aan het randje stond van iets dat heel steil naar beneden ging. Ik klikte mijn ski’s af en stampte terug omhoog. De sneeuwvlokken waren nog steeds in de aanval, mijn tenen liepen weer eens uit mijn schoenen en het skiën was één grote dramatische bedoeling.

Mijn huisgenoot herkende me wonderbaarlijk genoeg in de sneeuwstorm die ons omringde en begeleidde me de blauwe piste af. Zijn aanwezigheid en aanmoediging gaf me het idee dat ik niet geheel misplaatst was en dat deed wonderen voor mijn bochtje. En alle bochtjes die later nog zouden komen.
We werden twee ijspoppen. De anderen ook. Het weer werd slechter en slechter, zo slecht dat ik het gevoel had dat niets meer bestond buiten de ruimte tussen mijn twee ski’s. De wind stool het geluid en de mist het zicht.
Ik zag nog net het sluiten van de pistes en het laatste liftje terug naar het dal.
De pistes van Brevent zijn monsters.