De zesde dag op ski’s

Ik heb niet elke dag tijd om omhoog te gaan, en ook zeker niet elke dag zin. Het weer lijkt soms op het einde van de wereld vanachter de ramen van het chalet en zolang ik nog in de overlevingsmodus verkeer, zoek ik regelmatig naar excuusjes om niet de kou in te hoeven.
Soms is het weer daadwerkelijk te slecht. We hebben een stel regenachtige dagen gehad, de wind speurt guitig de hoger gelegen pistes af en als lawinegevaar dreigt, dan is daar weinig op te antwoorden.
Maar er is altijd wel iets open.
Maandag de 11e was het Flegère. Het regende, het woei, het was verschrikkelijk, maar de groene piste van Flegère was open en ik sleepte mezelf aan mijn haren naar buiten, daarna mijn ski’s en skischoenen. Het moment dat ik het hele zootje bovenin Le Tour had gebracht (de weg vanaf het chalet naar het busstation stijgt enorm, met name wanneer een skiuitrusting op je schouders leunt) reed de bus weg. Ik draaide me abrupt om, in een mars naar de warmte van het chalet, tot ik poppetjes van de babypiste achter het dorp zag komen.
De paddenstoellift.

Tot nu toe had ik de gevaren van de hoger gelegen blauwe piste verkozen boven de gevaren van de paddenstoellift. De paddenstoelen zouden me vastgrijpen aan mijn enkel en me ondersteboven meesleuren, van beneden naar boven en boven naar beneden.
Er waren (weer) wat slingerende pizzapuntbaby’s voor nodig om me het zelfvertrouwen te geven de uitdaging van het sleepliftje aan te gaan.

De motregen sloeg in mijn gezicht en mijn goggles verloren het van de weersomstandigheden. De piste was kort en vlak en als ik even niet oplette was ik beneden.
Op, af, op, af.
En toen was het opeens heel leuk. De overgang van blauw naar groen permitteerde me vaart en controle. Ik zag geen hand voor ogen en werd als een kanon de ruimte in geschoten bij een onverwacht heuveltje. Er ontstond logica in de gewichtsverplaatsing van mijn onderlichaam. In het sleepliftje koppelde ik mijn Iphone aan en vervolgens sjeesde ik de piste af onder Moderat en Flume. Het weer werd beter, maar de piste leger. Ik had de wereld voor me alleen. De liftjes omhoog confronteerde me met ijzige witte bergen en euforische gedachten en de skipiste naar beneden met dit gevoel…skiën… De tijd vloog.
Het was de beste trainingssessie tot nu toe.