Iedereen heeft een laptop of collegeblok voor zich liggen. De professor spreekt en pennen krassen, toetsen tikken. Ik denk aan het gerammel van biners.

Het belang van de stof kan ik niet inschatten. Zelfs niet in het kader van de punten die het me oplevert wanneer ik haar beheers. Ik schrijf rijen zinnen als een geautomatiseerde notulist en bekijk het eelt op mijn linkerhand. De aderen. Kleine wondjes die dwars door dikke wanten heen zijn veroorzaakt door vallend ijs.

Het is druk voor het Spinhuis. Ik rijd door massa’s studenten heen, op de fiets, zonder uit te wijken of een spoortje ergernis. In mijn hoofd loop ik in andermans passen naar de waterval. Sneeuw torent boven mijn hoofd uit, niet alleen op de takken van bomen maar ook naast me, als twee metershoge dammen langs het spoor. We houden afstand van elkaar om niet tegelijkertijd door lawines geschept te worden. Dicht tegen mijn buik voel ik de piep zitten. Had ik niet op de fiets gezeten.

Thuis leg ik mijn collegeblok op mijn bureau. Ik maak boullion van blokjes die overbleven van het chalet, open mijn studieboeken en zet mijn laptop aan. In mijn ooghoeken zie ik de bijlen op het kleed. Hielden die drie dagen geleden mijn gewicht, toen de punten van mijn stijgijzer over het ijs schraapten en ik paniekerig aan beide armen hing? Ze zaten diep in het ijs, die bijlen, dat wel. Ik moest ze lostrekken toen ik doorklom.
Al snel verschijnen youtubefilmpjes met avonturiers op bevroren watervallen van Noorwegen, Schotland, Canada en Oostenrijk. Drie uur later zijn ze daar nog steeds.

En voor me ligt de stof. Onaangeroerd. Net als de bijlen.

(Dorien klimmend met dezelfde bijlen)