Het is na de zomer. Ik kijk regelmatig naar mijn armen en buik om hun kleur te bepalen. Telkens zijn ze bruin en wacht ik het moment af dat ik rouw om hun verlies van tint. Maar wanneer ik constateer dat mijn armen zich als sneeuwwitte tentakels voor het toetsenbord bewegen, spreek ik van rouw noch diepere gedachtegang. Het zijn gewoon mijn armen, en mijn armen zijn wit. Alsof ze altijd zo geweest zijn.

De droomwereld van het alpenleven overleeft een tijd lang in Amsterdam. Bang loop ik door de collegezalen, door de winkels, door het café; bang voor de greep van routine. Maar op een dag constateer ik dat er allerlei tijden en zinnen in mijn agenda staan, en is er wederom sprake van rouw noch diepere gedachtegang. Ik knip de lichten uit en sluit de deur, trek mijn rits tot boven dicht voor ik mijn gezicht naar de winter keer, en ga waar ik moet gaan.

Op een onverwacht moment, ben ik het zelf of is het een ander, brengt iemand de zomer ter sprake. De nieuwe zomer, diegene die voor ons ligt. Handen tintelend en de ogen glinsterend, daar is plotseling een perspectief dat haast vergeten was. Al mijn handelingen en gedachten worden nu een klein beetje gekleurd door juli en augustus 2014. Mijn armen en buik zijn wit, alleen om bruin te worden.