We liepen over een smal weggetje in Rome, kaarsrecht, ingeklemd tussen huizen zoals alleen een smal weggetje dat kan. Aan het eind passeerden we een Nepalese winkel. Een rij foto’s van de Himalaya hing dwars over de wand. ‘I’m going to climb those’. De Nepalezen lachten me uit. Sam ging geïnteresseerd het gesprek aan terwijl ik een souvenir voor Fieke uitzocht.

(Ik begrijp opeens mijn ergernis aan mijn studie en elke opdracht die ik ervoor heb moeten maken: De interesse in mensen is niet oorspronkelijk, maar heeft een doeleinde – ‘Antropologie’. Sam was werkelijk geïnteresseerd, zoals overeen komt met haar aard.)

We hoorden over het dorp, familie, bergen en het verblijf in Rome. Ik dacht aan de verhalen van Fieke over de periode, jaren terug, dat zij in Nepal was. Ik dacht aan het Italiaanse lesboek dat in mijn tas zat. Ik dacht aan de colleges over Latijns Amerika. Ik keek in de ogen van twee mannen die op een houten kruk overvallen werden door Sams interesse en werd geconfronteerd met een wereld die mij onbekend was, wezenlijk anders. Fieke kende er een klein deel van, Sam was nu op ontdekking.

Destijds was Fieke in Malawi. Wij waren in Rome. Sam zou snel naar Nicaragua gaan, ik naar Oostenrijk om watervallen te beklimmen.

Sindsdien weet ik dat de wereld oneindig interessant is en dat haar ontdekken binnen de mogelijkheden ligt. Ik wist al dat ze oneindig avontuurlijk was. Nu weet ik nog beter hoe ik mijn leven in zal vullen.