Fieke staat voor de spiegel in een donkerblauwe jurk tot op haar enkels. De jurk heeft voldoende fatsoen om naar de kerk te dragen. Straks. In Afrika.

Ze verlaat ons voor maar tien weken. Ik heb mijn ouders wel eens langer niet gezien, terwijl die op twintig minuten treinen afstand wonen. Die tien weken zijn wel overkomelijk.
Toch was het gisteren een redelijk emotionele bedoeling in de klimhal, waar ze haar vriendjes en vriendinnetjes ter afscheid had uitgenodigd. Huilend vertrok ze in de overhang. ‘Maar Fiek, wat is er dan?’. ‘Niets, ik ben heel verdrietig. Maar ik ben heel blij.’

Even later zaten we bij elkaar op de banken en legde Fieke ons de volgende vraag voor: Is klimmen egoïstisch?
Fiek heeft een drang om goed te doen, specifiek in Afrika. Alles wat ze leest, ziet en oppikt in gesprekken over schrijnende situaties gaat haar direct aan het hart. Het wordt steeds duidelijker dat haar leven erop ingericht zal moeten worden. Bezoeken aan Afrika door de jaren heen vormden een eerste stap, verpleegkunde een tweede. Maar wat dan met klimmen, alpinisme, met die geld- en tijdrovende en – zo concludeerden we – egoïstische hobby?

Haar aanwezigheid in de hal met Afrika in het onmiddellijke vooruitzicht bracht haar midden in het conflict.

We zijn allemaal een beetje aan het uitkristalliseren. We zijn jong en genieten van onze duizend dromen, maar elk van onze handelingen forceert ons steeds meer een bepaalde kant op. Fiekes handelingen op het moment leiden haar naar Afrika.

Terwijl ik haar voor de spiegel zie staan, in de wolk van het besef van de onvermijdelijke keuze, knijpt mijn maag zich samen. Nu gaat ze voor even weg, maar het zal zo zijn dat ik haar een jaar of langer moet missen. Het zal zo zijn dat ze de blauwe jurk aantrekt voor onbepaalde tijd. Het zal zo zijn en dat zal goed zijn.

Maar wel een beetje moeilijk voor mij.