De nutjes en de cams hangen aan de gordel. Klimschoenen zitten tussen een warme buik en een vest. Het waait niet, het is alleen koud. Zo koud dat een paar uur geleden het vorst nog in de weilanden langs de wegen lag.

Ik loop langs de Große Wand en vermijd een blik op de scheuren. Nog even niet, alsjeblieft, nog even niet. De rammelende nutjes en cams gebruikte ik voorheen alleen ter oefening in één streng van het dubbeltouw, terwijl de andere streng via een reeks solide haken liep. Dit weekend vormen ze mijn gehele protectie. Mijn eigen protectie. AK.

Waarom, vraag ik me halverwege af, doen tenen en vingers pijn juist wanneer ze opwarmen? Was pijn geen waarschuwing, in plaats van een straf achteraf? Ik kan wel gillen, eerst om de ene groep uiterste ledematen, vervolgens om de andere. Mijn groene cam zit twijfelachtig in een smalle scheur, maar ik kan erin blokken. Boven me verbreedt de scheur zich in een inham van de rots en hult de overhang me in de duisternis van eigen protectie.

Ik besluit de cam te vervangen door een nut, die verschuift zodra ik erin ga hangen maar me toch een groter idee van veiligheid geeft. Ik schreeuw en ik vloek en ik deel de toeristen van Ettringen, allen bikkel en angstloos, mee dat ik het haat! En fantastisch vindt!

Bam, ik plaats mijn hand in de scheur, ik trotseer de overhang, ik hang eindelijk aan een grote rotspunt en mijn voeten glijden weg.

Een voorklimval in een nutje.

Je had me moeten horen. (Iedereen hoorde me. Iedereen in Ettringen Lay).

Adam spendeert het half uur daarna aan verschillende operaties om mijn nutje uit de wand te halen. Ik loop verdwaasd rond tot het donker invalt, en rouw om mijn nutje.

Het kampvuur brengt ons bij benadering de beloofde zon en verbrandt het rubber van onze zolen. Ik wordt belachelijk gemaakt om mijn filosofische mijmeringen. Hoe kan ik anders, starende in zoiets fundamenteels als vuur en voelende, dankzij de val in het nutje, meer levend dan ooit? (Ware het niet dat tegenwicht kwam in alle mogelijke kots en roddelverhalen die net zo inherent zijn aan kampvuren als mijn mijmeringen, en net zo verleidelijk zijn om in mee te gaan).

De morgen brengt ons weer een koud Ettringen. We komen langzaam op gang. De nutjes en de cams hangen aan de gordel. Klimschoenen zitten tussen een warme buik en een vest.
Ik begin langzaam gevoel te krijgen voor de grootte van spleten en de maten van cams die zullen passen. De rots brengt me ideeën voor plaatsingen voor ik oncomfortabel naar willekeurige nutjes grijp. Lang niet ben ik zo heldhaftig als Roel, die een imposante scheur uitkiest en onverschrokken zijn voeten en handen tussen cams en hexen ramt, maar ik klim op eigen protectie, hoe dan ook.

Regien is het weekend lang getuige van mijn ontwikkelingen, brengt een eindeloos geduld op, en gunt me na afloop de status van AK. Jeroen en haar bedank ik voor het begeleiden van deze heftige bevalling.
Mocht iemand een groen nutje vinden in Geierwally: Dat ding heeft mijn leven gered.