Het is 31 december 2021 en buiten op het terras staat een bar met een biertap en een tank warme wijn. We verwachten negentig Polen, een DJ zet zijn draaitafel klaar. De zon zakte ruim een uur geleden achter de berg. Alleen mijn bazen drinken een biertje in de schaduw van het verlaten skistation, in hun gezichtsveld spring ik heen en weer om warm te blijven. Zodra de eerste Pool op het toneel verschijnt, biedt mijn verantwoordelijke Max aan om de bezetting van de buitenbar over te nemen en voeg ik me bij een collega achter de binnenbar.

De Polen weten de sfeer op het terras binnen tien minuten om te draaien. Alle negentig dansen en drinken op de tafels. Binnen hoor ik alleen het trillen van de beat en het gegil van dames. Af en toe komen er mensen binnen voor wodka-redbulls of wiskey-coca’s, de rest vindt genoeg alcohol in het bier en de warme wijn en blijkbaar ook in Genepi, want eens in de zoveel tijd stormt Max binnen met een lege fles en neemt een nieuwe mee naar buiten.

Een alleenstaande moeder en haar zoontje van zeven komen binnen achter de bar zitten. Het zoontje krijgt een cola en zij drinkt witte wijn. Ze vertelt over haar bar in Marseille. Telkens als ze voor een wijntje betaalt, trekt ze haar eigen kaart uit de machine en scheurt onzer beider tickets af. ‘Gewoonte’, verschuldigd ze.

Even later komt er een ouder stel naast zitten. Max informeert me dat het vrienden van hem zijn en ze niets hoeven betalen. Hun zonen, zo begin twintig, en een bevriend meisje van dezelfde leeftijd, duiken bovenop Jägerbombs en shots en mixdrankjes. Ze raken aan de praat met moeder en zoontje en spenderen een groot deel van de laatste avond van 2021 tezamen.

Rond een uurtje of zeven is moeder flink aangeschoten. ‘Niet nog een wijn’, zegt het zoontje wanneer ze wederom mijn aandacht trekt. ‘We zouden naar huis gaan.’ De jongeren vinden het grappig en vragen of het kind hun drankje wil proberen, dat vervolgens een heel klein slokje uit een wiskey-cola neemt en als een echte zevenjarige een heel vies gezicht trekt. Met een lichte spanning in mijn buik schenk ik nog een wijn in en vraag me af waar mijn verantwoordelijk ligt. Het kind begint meer en meer te zeuren dat het naar huis wil en moeder, na wederom een wijn te dronken om haar moederlijk geduld te bewaren, zet haar stem op. Met opluchting zie ik ze uiteindelijk vertrekken, waarheen weet ik niet. Hopelijk niet met de auto naar het appartement.

Tegen het vallen van de avond vind ik mezelf terug met alleen de jongeren nog aan de bar en het gedril en geschreeuw van de manifestatie buiten. Max staat nog steeds achter de tap en ook mijn collega heeft zich onder de Polen gemengd. Ik begin de voorraad frisdranken aan te vullen en wacht op klokslag negen, het tijdstip waarop we vanwege (dankzij) Covid verplicht zijn om de bar te sluiten en ik me bij Thibault kan voegen om te vertellen over die dame aan de bar en haar zeven jaar oude zoontje. Maar al om acht uur wordt het feest abrupt afgebroken omdat de politie er lucht van heeft gekregen en al het dansen op de tafels niet helemaal binnen de maatregelen blijkt te vallen. De muziek stopt en de Polen druipen af, mijn collega en verantwoordelijke zijn beiden vrij plotseling stomdronken. Blijkbaar was de Genepi niet slechts voor de gasten bedoeld.

Ik was de glazen, haal een lapje over de bar, maak de koffiemachine schoon en zie in mijn ooghoek hoe mijn verantwoordelijke wodka direct serveert in de open mond van het meisje aan de bar. Even later zeg ik hem dat ik naar mijn mening genoeg schoongemaakt heb en ga ervandoor.

De volgende middag om drie uur, 1 januari 2022, open ik de bar. De vloer kleeft, de glazen kleven, op de klevende tafels ligt sigarettenas. ‘Heb je gehoord wat er gister is gebeurd?’ – vraagt mijn collega van die middag. Ik heb een vaag idee. ‘Ze hebben op de camera’s gezien dat Max met de gasten cocaïne snoof op het blad van de bar.’ Verbaasd kijk ik om me heen, want van camera’s weet ik niets. Ze wijst naar verschillende hoeken van de bar en daar zie ik ze, witte bolletjes met elk een zwart oog, blijkbaar een aantal dagen geleden geïnstalleerd. Was Max (verantwoordelijke) zoals ik niet op de hoogte geweest van het feit dat er camera’s hingen of had ’t hem niets kunnen schelen dat de bazen eventueel met zijn consumptie mee gluurden? Beide opties klinken absurd.
‘Toen zijn de bazen hier gekomen en konden ze Max niet vinden. Die bleek in slaap te zijn gevallen in de kelder. Lag daar op de grond.’

Thibault zei me eens in een reactie op mijn werk dat het goed is om met verschillende lagen en bubbels van de samenleving in contact te blijven, zodat je een reëel beeld houdt van de manier waarop andere mensen leven. Ik heb al eerder binnen de bubbel van het barwezen gefunctioneerd, maar moet zeggen dat ik me elke dag weer verbaas over de scènes die zich voor mijn neus afspelen.