Mijn huisgenoot zou gisteravond vijf dames over de vloer hebben. Eén van hen ontbrak omdat ze door de gendarmerie was aangehouden in Montgenèvre. Haar naam stond in het systeem en werd eruit gepikt tijdens een paspoortcontrole. ’s Nacht om twee uur lieten ze haar vrij, mijn huisgenootje heeft haar opgehaald in Briançon, ’s ochtends zat ze aan de ontbijttafel.

Ik voel me altijd erg naïef wanneer activisten hier over de vloer komen. Egoïstisch, materialistisch en gemakzuchtig. Want de immigranten lopen hier praktisch langs het huis, in wisselende staat, en ik spendeer mijn tijd aan het uitzoeken van een leuke kat voor het appartement.

Ik heb ze gevraagd waarom het meisje in het systeem stond en dit was het antwoord: Ze woont in Oulx, een stad op 25 kilometer van de Franse grens, waar immigranten met de bus of trein aankomen voordat ze de oversteek naar Frankrijk wagen. Daar legt ze hen uit wat hen te wachten staat wat betreft het pad door de bergen, hoe ze zich het beste kunnen voorbereiden en waar ze zich in Briançon moeten melden.

Op het faciliteren van de passage van immigranten (die er niet zo uitzien zoals ik) staat vijftien jaar gevangenisstraf wanneer er profijt uit wordt gehaald, zoals geld. Het profijt dat het meisje eruit haalt, zou kunnen worden gedefinieerd als politieke organisatie (credit) tegen de staat (als ik het goed heb begrepen).

Ze wil, zegt ze, vooral dat die mensen niet doodgaan in de bergen.

Vanmorgen aan de ontbijttafel was ik stil, omdat ik de brug tussen onze werelden niet vond, meer uit onzekerheid dan uit desinteresse. En die onzekerheid komt weer voort uit een gebrek aan informatie: Ik ben hier komen wonen omdat ik weet van de schoonheid van de bergen, niet van de gebeurtenissen rondom de grens en de politiek die erachter schuilt. Ik moet me eerst informeren.

Om met mezelf in het reine te komen heb ik na het vertrek van de dames in plaats van een kitten, een vijfjaar oude, rode, chagrijnige kat uit het asiel gehaald. Hij is veel te zwaar omdat hij acht maanden lang de kattenbrokken van de andere asielkatten heeft opgegeten. Hij heeft moeite om op schoot te komen liggen, want springen gaat zo moeilijk. Hij heet Tigrou en hij is op dieet.

Ik heb tevens mijn huisgenoot gevraagd of ik een nacht mee zou kunnen naar Clavier, het laatste dorp voor de grens, waar hij regelmatig heen gaat om immigranten te informeren over de gevaren van de oversteek. Ik denk dat een dergelijk avontuur nodig is om me wakker te schudden.

De weg naar Montgenèvre en daar achter, Italië