De paklijst. Ik kan een hele vakantie in mijn alpienbroek rondlopen, maar ik wil het niet. Ik wil een spijkerbroek mee. Een normale BH. Sneakers. Ik wil conditioner omdat ik anders mijn haren molesteer, en een grote en een kleine bikini omdat ik krimp in de bergen. Ik wil mascara mee. Een zonnebril die eerder hip dan effectief is. Deodorant. Een fles factor 20 en niet alleen factor 50+, zodat ik nog een beetje kleur krijg. Een retrolegging. Twee Buffs. Verschillende kleuren stiften. Een klein olifantje dat me aan het thuisfront herinnert. Ik ben meer dan bereid om ijdelheid, gewoonte of luxe mee te zeulen. Zo blijkt, ik ben nog niet volledig barbaar geworden.

Het financiële overzicht. Ik heb 100 tot 150 euro om per week uit te geven. Dat is voor verblijf, vervoer, eten en loltrappen. Een slecht getroffen hut met helikopterchocolademelk kan me zo drie dagen eerder naar huis dwingen.
Hoeveel eten heb ik werkelijk nodig? Wat zijn toegestane uitspattingen? Ik moet bivakkeren en mezelf de verleiding van gemakken of groepsprocessen verbieden om binnen budget te blijven. ‘Het moment’ is fataal. Maar aan de andere kant: Wanneer de kwantiteit het van de kwaliteit dreigt te winnen, betaal ik wel het rondje Weizen. Dan maar wat dagen eerder terug.

De planning. Is er een betere planning dan geen planning? Wat doet een mens drie maanden in de Alpen? Ze na de tweede maand uitkotsen? Rot op met die nietigheid? Ik kan me twee scenario’s voorstellen: Het eerste, waarin ik blind word voor het verschil tussen bergen, de eentonigheid vervolgens het verkeerde keelgat binnenschiet, ik mijn biezen pak naar de zee en daar 100 tot 150 euro per week uitbesteed aan massages en Corona’s. En het tweede, waarin ik dermate één word met de omgeving dat ik zal denken zelf een rotsformatie te zijn.
Doodstil maar onvoorspelbaar bij aanraking, omringt door voedsel van weldoeners. Geld zal dan niet meer zo´n issue zijn.
Vooruit, Wellness, mijn ouders, de ASACweek; het avontuur is niet zo groot en ongepland als ik soms neig te denken. Mijn fantasie heeft de afgelopen maanden al veel plannen voor mij gemaakt. Er zijn wat bergen die ik perse wil beklimmen en toch redelijk gebonden zijn aan hun locatie (als ik me niet vergis). Alpineren en sportklimmen. Concrete plansessies maken drie maanden haast te kort. Waar al dat multipitchen, mountainbiken en wandelen tussen past – ik weet het niet.

Onze veiligheid. Mijn EHBO-set is compleet. Ik heb Betadine gekocht, en steristrips, en steriele gaasjes, en veiligheidspelden. Ik zou niet weten wat wanneer te gebruiken, en zeker niet wanneer iemand daar ligt of hangt. Maar ik weet wel raad met Ibuprofen en Paracetamol en Strepsils, dus mocht ik in een nare situatie terechtkomen, dan kan ik in elk geval vragen of iemand even zijn mik opent of zelf wat naar binnen werken.
En ik heb een grote rol sporttape, omdat mijn vader me zijn nare blarengenen heeft gegeven.

Het afscheid. Vriendinnetjes die op reis gingen, voor niet veel langer dan een maand, hebben afscheidsfeestjes gegeven. Ik ga drie maanden. Maar er zit een groot verschil tussen reizen en naar de Alpen gaan: In China loop je geen risico om het gros van je sociale scene tegen het lijf te lopen. Ik maak plannen voor mijn Alpendagen, tegelijkertijd met alle anderen. Het voelt alsof we samen gaan. Ik hoef niets uit te leggen, niets te motiveren, iedereen begrijpt dondersgoed waar ik mee bezig ben. Al zou ik het nooit in zijn volle emotionele waarde, in woorden kunnen vatten.
Er is dus weinig sprake van een afscheid. Ik probeer links en rechts nog wat af te spreken en draai laatste werkdagen alsof ik nog duizenden heb staan. Toch sluipt waardering voor Amsterdam onvermijdelijk mijn wezen binnen, en zoek ik manieren om mensen die ik achterlaat te laten weten hoe apenveel ik om ze geef. Ligt de charme van de bergen dan toch ergens tussen het gedoe van daar en hier zijn?