Volgens Marcel ben ik als tekenaar zo rond mijn vijftiende gestagneert in mijn ontwikkeling. Dat klopt niet helemaal, want ik heb in mijn studententijd best nog een beetje lopen kleuren. Maar als ik kijk naar de schilderijen die mama Marcel trots aan de muur heeft hangen, neem ik de opmerking van haar zoon voor lief. Ik heb inderdaad het niveau van een vijftienjarige. Poppetjes. Met van die ronde hoofden, onrealistisch groot want daar worden ze sympathiek van.

Omdat tekenen en schilderen altijd komt in fases grijp ik deze fase maar aan om misschien door te ontwikkelen tot iemand van zeventien. Je kent die tekenfases van kinderen wel, toch? Hoe ze leren krassen en dan het poppetje met de harkhanden enzovoort? En dan, stoppen kinderen op een gegeven moment massaal met tekenen, op de Marcels (en Suusies) van deze wereld na?
Zonde eigenlijk. Ik ben nu wel nieuwsgierig naar mijn leeftijdsconforme tekeningen. En ook naar die van mijn vrienden.
Het blijft natuurlijk mogelijk dat we grandioos talent missen, maar het doel is niet persé iets buitengewoon moois neer te zetten. Het doel is, tsjah, op avontuur gaan. Zien wat er in de krochten van de eigen creativiteit te aanschouwen valt. En die mama’s zijn toch wel verplicht om het aan de muur te hangen, trots of niet, want daar zijn het mama’s voor (en mijn mama is kleuterjuf, qua ontwikkeling zal ik dus uitblinken tussen de tekeningen op de muur van haar werkkamer).