‘Zet ze maar op,’ zei de mevrouw.
Ik schoof de bril op mijn neus. Ze keek me nieuwsgierig aan.
‘Het is een beetje gek in het begin, toch?’

Ja, want ik deed hem meteen weer af. En toen weer op. En toen toch weer af.

Nieuwe ogen. Voor mijn 34ste verjaardag mag ik de wereld scherper zien.

Ik dacht dat iedereen moe werd van autorijden en computeren, maar op een dag begon ik toch aan mijn zicht te twijfelen. Je went eraan, aan grote letters in Word en de laptop tegen je neus. Dat ik eigenlijk bij de brillenclub hoorde, kwam nooit in me op. Omdat je andermans zicht niet ziet en die dus niet kunt vergelijken met je eigen.

En andermans geluid hoor je ook niet, en andermans gevoelens voel je ook niet. Daarom is het toch gek om opeens een bril te dragen. Heel even moet ik wennen aan de kleine correctie van mijn brillenglazen, en net zo even besef ik me dat de wereld is zoals ik haar zelf, en alleen ik, ervaar. Misschien staat mijn universum eigenlijk op z’n kop, loopt mijn zwaartekracht van onder naar boven. En is mijn warme chocolademelk jouw koude haring en moeten mensen die gemeen zijn tegen andere mensen, gewoon even een andere bril op.

Of zie ik de wereld nu eindelijk zoals zij werkelijk is?

Welk brilmontuur precies bij mijn hoofd paste, was ook nog even de vraag. Ik had de meningen verzameld van mijn moeder, zus, vriend en beste vriendin, maar kon de mijne niet vinden.

Nu de — uit paniek gekozen, want de brilmeneer bleef naast me staan tijdens het passen — bril eenmaal op mijn neus rust, lijkt het alsof ‘ie er altijd al gezeten heeft. Het is een miraculeus verjaardagscadeau.

(Sorry, geen foto van de bril op het hoofd want het hoofd in kwestie staat even niet naar selfies. Wel een foto van wat ik zie, met die twee bijziende ogen).