…zit ik eindelijk weer achter mijn computer om een blog te schrijven! Het voelt als thuiskomen. De gedachte om me weer, een soort van, in dezelfde omgeving te bevinden als Scotty, Anemos en Can Xatard alleen al, doet me plezier.

Geen idee echter waar ik het over moet hebben.

Mijn leven heeft in de tussentijd in zo’n acht achtbanen gezeten (maar lijkt vreemd genoeg op precies dezelfde plek weer te zijn afgezet); de attractie van de wereld is ergens op z’n kop blijven hangen.

Het dorp heeft een bloedhete, door toeristen én modder overstroomde zomer overleefd. Alleen het huis van de buurman – die naast de rivier – is door alle gaten en kieren tezamen volledig ondergestroomd. En de alleenstaande, 70-jarige buurvrouw heeft een ALS-diagnose gekregen, opgedaan, ondergaan. Bleef het nou maar bij die diagnose, denk ik nu, bij wat woorden op een briefje geschreven in doktershandschrift. Maar de veters kunnen niet meer zelf gestrikt, de mouwen niet meer opgestroopt, het haar niet meer gewassen. En de woorden? Niet meer gesproken. Hoewel je als dorp een hoop kan doen – broeken dichtritsen en deuren openen – blijft elk minuscuul stom woord in het beheer van de ziekte. En de ziekte is genadeloos.

Op een wat vrolijkere noot: er komt een hele leuke, microbevolkingslaag aan. Zes vriendinnen van me zijn zwanger van hun eerste kind. De gangzetter komt er over een maandje uit en de (voorlopig) laatste in maart. Een klein beetje spannend blijft het; ik had liever geloofd in ooievaars dan in babyhoofden die zich ten koste van het (tijdelijk) welzijn van mijn vriendinnen naar buiten wurmen. Maar als het straks allemaal krijst en poept en mijn vriendinnen doodmoe maakt, dan heb ik zelf plots veel (nog meer) om van te houden. En trouwens, op de vliegkunsten van die ooievaars moet je ook maar vertrouwen.

Wat betreft mijn eigen kroost: Tigrou (kat, 10 jaar oud) is gediagnosticeerd met een schildklierziekte en heeft een hormoonbehandeling voor de rest van zijn leven. Squeeze (hond, 3 jaar oud) vind ik nog steeds ongegeneerd de leukste hond van de hele wereld, en dat weet hij.

Dan nog die achtbanen (de wereld zelf laat ik even achterwege): vlak voor de zomer heb ik mijn schakeljaar Levenslooppsychologie eindelijk afgerond, en inmiddels sta ik ingeschreven voor de master. De berggidsopleiding is veel stugger dan ik dacht en gaat nog wel een tijdje duren, maar als ik een oogje op mijn relatie met de bergen houd, dan kom ik er wel doorheen. Ik begin eindelijk een beetje te wennen aan de Italianen, en zij ook aan mij. De intensiteit van de modules en voorbereiding, het financiële engagement en mijn eigen emoties maakten het lastig om erover te schrijven, maar ik geloof dat het vanaf nu makkelijker zal worden. Stof om over te schrijven is er in overvloed. En dat schrijven zelf is misschien wel het enige belangrijke.

Dus ben ik blij hier weer terug te zijn.

(Dick en Kim, hierna schrijf ik aan jullie!)