De migranten hadden een nestje gemaakt in mijn hoofd en vlogen in en uit. Tijdens mijn werk, na mijn werk, in mijn dromen en mijn weekenden. Soms waren het de twee peuters in de wasmand, soms de kwajongens met hun opgeschoren koppen, soms de zielen die op de grond sliepen, soms alle migranten bij elkaar, de onze, de anderen, zelfs zij die nog moesten migreren om het eventueel beter te krijgen.
In hun aanwezigheid leken veel andere dingen futiel. Zoals de dingen die ik deed voordat ik het tijdelijke contract ondertekende: klimmen, eten, muziek maken, luisteren naar verhalen van vrienden die niet in relatie stonden met verdwaalde migrantenfamilies in de bossen van Montgenèvre.
Ik kon er niets tegen doen en wilde er ook niets tegen doen, want dit was mìjn grote confrontatie met ongelijkheid.
Gisteren had ik voor het eerst die dag waarvan ik wist dat ‘ie zou komen: geen vogel vloog in of uit. Met een groep vrienden was ik gaan klimmen in Plampinet, op de gele rotsen boven ons favoriete dorpje, in de aangename warmte van de herfstzon, en plotseling ervaarde ik vrede met het feit dat ik iets deed wat niets met vluchtelingen te maken had, met de gedachten die ik niet aan hen besteedde, met mijn eigen plezier.
Mijn contract loopt over drie weken af. Het idee dat ik straks ga skiën en eventueel een contract teken bij een bar, waar ik als vanouds glazen bier voor dronken toeristen neer zal zetten, geld zal aannemen dat nog steeds wanhopig ontbreekt bij de Refuge, voelt vreemd. Het zal ongetwijfeld niet lang duren voordat ik terugval in mijn oude rolpatroon, en toch heb ik het gevoel dat ik nooit meer helemaal diegene kan worden die ik voorheen was.
Of dat ik nooit meer diegene wíl worden.
Misschien zit het nestje niet in mijn hoofd, maar in mijn hart.
RUBY ELIZABETH 
In tijden van overvloed gaat het water op de berg het liefst rechtdoor.
Laat zich niet hinderen en gaat met grote kracht ‘voor’.
In tijden van schaarste zoekt het water een weg – van plek naar plek – aarzelend vanwege de verdampende zon.
De berg laat zich vormen naar wat was en is daarmee getuige en geheugen.
Het hart van een mens onthoudt wat de ogen hebben gezien wat de handen hebben betast en wat de oren hebben gehoord.
Net als de berg zal het hart zal zich altijd vormen naar wat er was.
Het verschil tussen een hart en een berg is dat de berg wacht op wat er komt en een hart ruimte maakt als er een stroom in de verdrukking komt …
Het vinden van een juiste balans is de kunst van een warm leven.
Je therapeut heeft zijn probleem wel opgelost maar jou er een nieuwe bijgegeven.
Dat is overigens soms wel een hele goede oplossing; je kent wellicht het verhaal van de Rabbi en de geit … (google het ander eens …)
Het zoeken naar evenwicht tussen ‘futiel’ en ‘utiel’ zal zeker lastig worden
De grap is dat niet alleen jouw hart een vogelnest is geworden voor die medemensen maar dat je ook nieuwe vogelhuisjes hebt gemaakt in onze harten (je lezers).
Maak een los topic van deze tijd op je blog en blijf er naar refereren en blijf er naar handelen.
Dankjewel voor je intieme bespiegelingen over dit onderwerp!
Ruby, dit is prachtig geschreven en ook heel ontroerend. Je hebt een groot hart, en je hebt de migranten erin gesloten. Je hebt je steentje bijgedragen en nu ga je terug naar je eigen leven, verrijkt door die ervaring. Dank zij jouw blog kon ik het ook wat meebeleven. Ik weet uit ervaring dat het moeilijk is om mensen, toestanden, los te laten. Maar nu is het aan anderen om hen verder te helpen. Ik ben zeker dat zij ook nog aan jou zullen denken.
Dat nestje moet wel een groot warm nest zijn, waar het voor degenen die op jouw pad komen, fijn verblijven is, ook al is het voor even. Jij hebt een verschil gemaakt in het leven van anderen. Een positief verschil. Die ervaring zal je alleen maar ‘rijker’ maken.
Bedankt om die verhalen te delen.
Ach lieverd, wat kan ik er nog aan toevoegen. Je was al in mijn hart, en nu nog meer.
Gelukkig ben jij, en zijn wij, niet alleen. Af en toe krijgen we een hoopgevend cadeau, zoals dit, nog helemaal nieuw en ik denk dat er nog komt: