Het café ligt aan een groot kruispunt, waar rond zessen auto’s en fietsers samenklonteren op het ritme van de stoplichten. De voetgangers hebben de Amsterdamse gewoonte tussen het verkeer door te glippen, de trams hebben de autoriteit. Het is een kruising van beweging, zoals elk kruispunt, maar ik ken de gang van deze. Ik weet in welke richtingen mensen kijken wanneer ze oversteken en waar het gevaar schuilt. Ik ken het lied dat de hobbels van de weg voertuigen dwingen te zingen.

Gisteren kwam de storm. Geen ritme, geen voetgangers of trams, geen gevaar en voertuigenlied klonk nog. Een paar mensen toonde zich op straat, met hun capuchons op, halfgebukt op halve snelheid. Maar ze verdwenen naast het geweld dat overal om hun heen aan gebouwen, schuttingen, verkeersborden en straatstenen trok.
Ik stond achter de ruiten en keek met open mond naar buiten, naar het kruispunt dat voorgoed van haar karakter beroofd leek. De beweging van de wind en hagel toonde zo’n kracht dat ze voor een half uur het enige was dat ooit geweest is. Terwijl ik naar haar staarde voelde ik me kwetsbaar en irrelevant, als de reclameboorden onder haar sleurende dominantie. Als een nietige aanwezigheid. Als een mens in de Alpen.

Voor eens, deze avond, kwamen ze mij opzoeken.