All posts filed under: Blogs

Het vluchtelingenpak

Published by

Een jongen met geblondeerde haren zegt me dat hij schoenen nodig heeft (Shoes! Shoes!). Ik kijk naar zijn voeten en zie daar twee schoenen in prima staat. Regelmatig lopen ze op blote voeten, slippers of te-kleine-schoenen-als-slippers (wat sommige mensen wel eens doen als ze even naar de brievenbus gaan en te lui zijn om de veters van een willekeurig paar schoenen los te maken). Maar ik spreek zijn taal niet en hij zou zomaar schoenen kunnen zoeken voor zijn moeder. We lopen naar het kledinghok. Zodra ik de deur open, glipt een vriend van hem mee naar binnen. Die gaat de kledingrekken af en trekt af en toe een jasje aan, terwijl de jongen kritisch naar het schoenenrek kijkt. ‘No, madame, no, no, no….’ De schoenen worden met ernst afgekeurd – duidelijk niet zijn stijl. Ook zijn vriend vindt geen leuk jasje, en ik sluit vlug de deur achter hen zodat ik weer aan het werk kan. Die middag heb ik een kledingverzoek van een vrouw. Ze wil helpen schoonmaken (het centrum stinkt naar een …

Refuge Solidaire: een uitleg

Published by

Het vluchtelingencentrum Refuge Solidaire werd opgericht in 2017, omdat er via de bergen aan Italiaanse zijde grote aantallen migranten Briançon binnenkwamen – en nog steeds komen. Briançon is een kleine stad waar een aanvraag voor asiel niets uithaalt, dus reizen asielzoekers door naar grote steden als Parijs en Lyon, of verder richting het noorden. De tocht door de bergen naar Frankrijk is echter fysiek zwaar en vluchtelingen die hier aankomen (waaronder ouderen, geblesseerden, zwangere vrouwen en jonge kinderen) hebben behoefte aan eten, drinken en onderdak voordat ze hun reis doorzetten. Refuge Solidaire geeft ze even rust, voordat ze in een grote stad terug op straat belanden. Het statuut voor de Franstaligen: « Considérant qu’il est indigne de laisser dans la rue des migrants arrivant dans le Pays du grand Briançonnais par la montagne, qu’ il est nécessaire de leur donner un temps de repos et d’écoute afin qu’ils retrouvent leur dignité et fassent valoir leurs droits, il est décidé de créer une association afin de gérer au quotidien des lieux d’accueils en partenariat avec les …

En dan staat er opeens een Afghaans kind voor je

Published by

Mijn therapeut vraagt me wanneer ik tijd heb voor een volgende afspraak. Ik antwoord dat het afhankelijk is van de baan die ik zal vinden. Hij blijft me eventjes aanstaren. In dat moment maakt hij, denk ik achteraf, een afweging: mijn patiënt zoekt een baan en ik heb zelf een zéér urgente vacature bij de noodopvang voor vluchtelingen, mag ik haar echter een baan aanbieden waarin ze nauw met mijzelf zal samenwerken? Is dit goed voor mijn patiënt, voor mijzelf of voor beiden? De patiënt blijkt verbaasd maar geïnteresseerd. Even later zit ik op de fiets naar Refuge Solidaire, het vluchtelingencentrum dat sinds een week van locatie is veranderd en nu uitzicht biedt over de hele stad. Ik hoef niet lang te zoeken naar het juiste gebouw, want nergens in Briançon zitten zoveel gekleurde mensen buiten op een trap. Ik twijfel waar ik mijn fiets neer zet, want ik heb geen slot maar zie evenmin bosjes waarin ik hem kan verstoppen. Zouden vluchtelingen er iets aan hebben, mijn fiets? Voor een rondje Briançon, in die …

Kwast in Kwestie

Published by

Het was elf uur ’s ochtends, die avond zou ik online mijn statistiektentamen afleggen. Tijdens mijn koffiepauze haalde ik mijn schilderspalet van stal en werkte verder aan een baby in de bijzondere wereld van de buik (een vriendinnetje van me is zwanger). Je zou dit Studie Ontwijkend Gedrag kunnen noemen, maar ik weet inmiddels dat, door een concentratieboog van zo’n dertig minuten, mijn ‘studeren’ voor ongeveer vijftig procent uit werkelijk ‘studeren’ bestaat en voor vijftig procent uit afleidende zaken zoals het opruimen van het huis, schrijven van blogs en kijkjes in de koelkast of er ondertussen geen lekkere dingen zijn verschenen. En dat is niet erg. Ik moet gewoon twee keer zoveel tijd nemen. Hoe dan ook, Tigrou kwam langs en zou onbedoeld voor een hoop afleiding zorgen. Hij strekte zich uit over mijn werktafel en ik aaide hem gedachteloos, tot ik zag dat hij met zijn billen in mijn verfpalet was gaan liggen. Die zaten dus onder de vlekken. Rood, groen, roze, blauw, wit.  Aanvankelijk moest ik erom lachen, tot ik me bedacht dat …

Het verhaal van Ruby’s afgelopen zomermaanden

Published by

Terugkeer naar de bergen, fase I Begin juli werd ik verwacht mee op pad te gaan met de ENSA (de alpine school van Frankrijk) voor mijn laatste examenweek om daarna eindelijk in opleiding te kunnen. Maar ik twijfelde. Sinds het ongeluk ruim twee jaar geleden, waarbij Céline en Elise door een steenlawine de diepte in werden gesleurd en ik niet, de jongens ook niet, maar zij wél en voor altijd, had ik het alpinisme grotendeels vermeden. Met gemak verschool ik me achter mijn training voor de technische toelatingsexamens, die immers veel tijd in beslag nam, en kwam er zodoende pas laat achter dat mijn terugkeer naar de bergen problematisch was.  Tijdens mijn eerste alpine tochten deze lente, raakte ik dikwijls in paniek. Soms door steenval, maar meestal simpelweg door de hoogte onder mijn voeten, omdat ik had gezien wat er gebeurde als je daarin losgelaten werd. Een klein beetje onzekerheid wat betreft het vinden van de route maakte me misselijk van angst. In mijn hoofd speelde een constante film van wat er allemaal mis kon …

Rommelig

Published by

Meditatie kan je niet echt goed of slecht doen. Via zo’n oordeel stap je in de denkmachine en dus uit het moment. Uit je meditatie. Toch kan ik het heel slecht doen. Dan denk ik bijvoorbeeld herhaaldelijk aan hoe slecht het gaat, ga langdurig mee met elke gedachtereeks die zich aandient en kijk bij driekwart van de voorgenomen tijd op mijn klok hoe lang ik nog moet. Maar het kan ook goed gaan. Altijd maar eventjes, alles dat zo heel kalm de revue passeert, gedachten als wolkjes ver weg, gevoelens licht als veertjes, geluiden als briesjes door een open veld.Zo’n moment verknal ik vervolgens door in het wolkje van ‘nu gaat het goed!’ te klimmen en ermee af te dwalen naar verre gedachtenlanden waarin ik ook wel veertig (in plaats van twintig) minuten zou kunnen mediteren en eigenlijk ook in de bergen zou moeten mediteren en hier vooral een blog over zou moeten schrijven. Maar goed, ze zeggen dan ook weer dat meditatie precies het moment is waarop je weer bewust raakt van het feit …

Zeemeerminnen

Published by

Achter de haarspeltbochten tussen l’Argentière-La-Bessée en Saint-Martin-de-Queyrières loopt het riviertje van Rif de l’Oriol. Door de eeuwen heen heeft ze een kloof uitgesleten met twee golvende wanden op zo’n vier meter afstand van elkaar. Zodra toeristen voet in onze (zo noem je ze na een tijdje) bergen zetten, loopt de kloof ermee vol. Toegankelijke, schaduwrijke klimgebieden zijn immers schaars in Briançon. Met de rust in onze bergstad is het inmiddels gedaan. De straten zitten verstopt met vakantiegangers in auto’s en auto’s en auto’s, de rij voor de bakker is lang. Wanneer ik afdaal in de kloof met een touw op mijn rug en zomerzweet op mijn voorhoofd, krijg ik bijna sociale paniek. Zoveel mensen in een relatief nauwe ruimte heb ik al tijden niet meer gezien. Ik vlucht nagenoeg de kloof weer uit, maar mijn zus, haar vriend en Fieke willen graag klimmen. De bodem ligt bezaaid met touwen, tassen en lunchpakketten. Drie honden rennen achter elkaar aan, iemand zit op een klapstoel, koffie geurt omdat iemand anders zojuist een percolator heeft gezet. Frans, Duits, …

Beste Nathalie,

Published by

Ik moet veel aan je denken. Grappig vind ik dat, omdat ik je aanvankelijk helemaal niet wilde ontmoeten. Daar had ik geen zin in. Maar tussen Chambery, de woonplaats van de ouders van Thibault, en La Vachette zitten een hoop kilometers die het makkelijkst met de auto worden overbrugd. Zoals je weet, heb ik een groot deel van de afstand gelopen via een bergpad tot Refuge Laval, nadat je me had afgezet bij Plan Lachat. Je had me overigens aangeraden om langs Lac des Cerces te gaan, maar het was te lang, te warm en ik was de vorige dag al verbrand. Er lag daarbij nog veel sneeuw, daarboven, zag ik later.  Hoe dan ook, ik kon niet echt om je heen. De trein bracht me slechts tot La Ravoire. Met tegenzin stak ik mijn duim in de lucht, veel auto’s voor je reden in hoog tempo langs me. Ik stond er misschien twintig minuten. De auto waarin je reed kan ik me niet meer voor de geest halen, maar jou vond ik deftig. Niet …

De bergen en ik

Published by

De standaard nakijk-elf van mijn blog (mijn moeder) is juf op een basisschool in Nederland en zo tegen het eind van het jaar altijd druk met rapporten schrijven. Daarom durf ik even geen blogs te publiceren. Wat ik wel graag wilde vermelden (dat vond ik het risico van schrijffouten wel waard), is dat ik weer terug in de bergen ben geweest. Soms gaat het alpineren goed en soms wat minder, maar het belangrijkste is dat ik teruggevonden heb wat toch wel een tijd kwijt is geweest: De bergen en ik. Daar ben ik zelfs weer van gaan dichten en ik geloof dat het volgende gedicht wel weergeeft hoe ik me voel: Ze hebben gezegd dat ik een mens ben en me aangekleed.Ik scheer het haar van mijn benen om vrij over de paden te lopen.Maar wanneer ik mijn hand in het koude water van de rivier leg,stroom ik naar beneden,sla neer als een gletsjer,volg mijn hoefafdrukken in de sneeuw,voel het zweet lopen langs mijn vacht, mijn stam, mijn graat.  Daarom kleed ik me uit op …

‘De Weg naar Boven’ door Bas Visscher

Published by

Alles om me heen is wit. Mijn doel voor vandaag, de Pavé hut, ligt ergens in de mist verscholen. De sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden. Ik ben nat en koud. Het enige geluid dat ik hoor is mijn eigen gehijg en het neerdalen van mijn stokken en schoenen. Mijn gedachten nemen de vrije loop en gaan rond in cirkels, telkens terugkomend bij vragen, onderwerpen of mensen waar ik al zo vaak aan heb gedacht. Het gaat over van alles en nog wat, van autoproblemen tot nieuwe liefdes. Het is ongestructureerd, opkomend en verdwijnend, irritant herhalend en het hoort vooral bij urenlang door een leeg berglandschap ploegen. ‘ Ik ben moe!!!’, schreeuw ik naar beneden. Mijn handen verdwijnen voor de zoveelste keer in de pofzak, in de hoop meer grip op de rots te krijgen. De zon brandt op Rocher Maubert. Onder me staan Ruby en Fieke, de Nederlandse vriendinnen die al jaren geleden Amsterdam-Oost hebben ingeruild voor het leven in de bergen. Ik hang in Namaste (7A+), een van de meer klassieke routes in dit gebied. …