De kat zit op het aanrecht, de hond ligt op de grond. Een nieuwe klok tikt, het is half elf ’s avonds en vaak slaap ik al om deze tijd. Maar vanavond niet. Vanavond schrijf ik — iets wat geforceerd misschien, maar het kwam er de hele dag niet van, en de trein moet bij het station vandaan. Die moet rijden, de rails volgen dwars door het berglandschap van mijn huidige hart, hoofd, wereld en tijd. Hop, hop, trein.

Waarover schrijven dan?

Bijna al mijn vriendinnen hier in Frankrijk zijn zwanger, en daarom brei ik mutsjes. Ik kan er niet onderuit dat deze toekomstige geboortegolf mijn huidige realiteit markeert: al die groeiende doperwten, vijgen en mango’s. Er is straks veel om van te houden, en waarvan ik dan houd, zal geen rotsen beklimmen of bergen afskiën, maar huilen en poepen, en met zo’n zachte babyhuid vragen om aandacht en knuffels.

Terwijl ik soms ook de lokroep hoor van een eigen kind met een eigen muts, vraag ik mijn lichaam momenteel om iets heel anders: om in dienst te staan van een ander project. Berggids worden. Of laat ik zeggen: berggids zijn.

Hoe dat gaat? Nou, het schrijven erover gaat het slechts. Omdat er al te veel is gebeurd, en in dat teveel speelde zich ook veel te veel af, en elk begin voelt als een vreemd middenin dat te veel uitleg behoeft.
Gewoon maar ergens beginnen is dus vanavond mijn motto: de trein een zetje geven en dan maar kijken waarlangs die rails toevallig blijken te lopen.

Langs de zoete croissants, zo blijkt. Ik woon in Frankrijk en ben gewend aan de Franse croissant en pain au chocolat — viennoiserie noemen ze al die bladerdeeg-extravaganties. (Blijkbaar noemen ze pain au chocolat in het zuiden van Frankrijk trouwens chocolatine, en moet je daar vooral niet vragen om een pain au chocolat, want een pain au chocolat is brood met chocopasta — en daar doen ze niet aan.)

In Italië heet een croissant een cornetto. Hun viennoiserie is veel zoeter en kleffer dan hier, gevuld met pistache of crème of chocola die onder druk naar buiten loopt. Veel van mijn dagen in Italië zijn begonnen in conflict met die dingen. Het kopje koffie kreeg ik altijd wel op, maar de cornetto nooit. Dagen waren lang en intensief, maar door de zenuwen kon ik ’s ochtends nauwelijks eten. Vaak bestond het ontbijt uit koffie en cornetto, en daar zat ik dan: met dat ding in mijn handen, walgend van de zoete vulling, hapje voor hapje. Vervolgens nam ik de half afgekloven cornetto mee naar presentaties, of stak hem in mijn zak om mee de bergen in te nemen — in de hoop dat het op een gegeven moment wel zou lukken om te eten. Soms vond ik ze later nog terug.

Het is nu voorbij elven en ik geloof dat de trein voor vanavond wel voldoende op gang is gekomen. Die mag doorrijden in mijn dromen.