We hebben een Italiaanse vriend. Hij is langer dan de gemiddelde Hollander, met brede schouders, dikke zwarte wenkbrauwen en donkere ogen, en komt uit een stukje Italië waarvan je het bestaan toevallig moet kennen, helemaal in het Noord-Oosten van Italie, tussen de zee en Slovenië in. Triente, heet het daar. En de vriend heet Sandro.

Sandro is berggids en vroeg afgelopen herfst, op een warme dag onder de rots, aan mijn Franse vriend (een kleiner exemplaar met blauwe ogen) of deze niet de opleiding tot berggids in Italië wilde volgen. Zoals hij zelf had gedaan. In Italië werd de gidsenopleiding per regio georganiseerd en regio Piemonte lag op nog geen tien minuten rijden van ons dorp in Frankrijk.

Ja! – dacht vriend Thibault. Dus ging hij skiën, ijsklimmen en drytoolen om zich op de Italiaanse toelatingsexamens voor te bereiden. Diezelfde winter nog zouden die plaatsvinden. Vaak ging ik met hem mee om hem te zekeren en gezelschap te houden onderaan het ijs en de rots, ik wilde immers graag dat hij berggids zou worden. Dat was al jarenlang zijn droom en dan zou ik zelf misschien eindelijk eens aan de kinderen kunnen.

Op de laatste dag van de inschrijving vroeg Thibault of ik me niet ook wilde inschrijven.

Die mogelijkheid was misschien al door mijn hoofd geschoten, maar te absurd geweest om hardop uit te spreken. Interessant, maar vergezocht? Een beetje gevaarlijk en mogelijk fantastisch voor mijn welzijn? Ik wist het niet. En omdat ik ook geen tijd meer had om daarover na te denken, zei ik ‘ben allez’, zoiets als, vooruit dan maar. Ik veegde alle routes en tochten die ik afgelopen jaren had gemaakt op een hoop en stuurde die op naar een Italiaans emailadres. ‘Heb ik dit allemaal gedaan?’ vroeg ik nog aan Thibault. ‘Dat was ik vergeten’.

De dag na inschrijving werden we uitgenodigd voor een videoafspraak met het bestuur van de gidsenopleiding van Piemonte. Meteen belden we Sandro op, want we waren blij, maar spraken geen Italiaans. Hij zei dat de president van de opleiding in een nabijgelegen vallei in Frankrijk woonde en ons te woord zou staan in het Frans.

Op ons beeldscherm verschenen die avond een hoop Italiaanse mannen. Mannen met wilde haren, gebruinde gezichten en oorbelletjes, eentje met dreadlocks, een ander met een kaal hoofd en een opvallende piercing in zijn neus. Het had ook een sollicitatie voor een rockband kunnen zijn.

‘We zijn blij met je tochtenlijst en willen je kandidatuur graag accepteren, maar waarom wil je hier in opleiding, en niet in Frankrijk?’ vroeg de president me.

Omdat ze bij de Franse opleiding niet altijd zo aardig waren? Omdat mijn lichaam in Frankrijk niet meer in opleiding wilde? Omdat het hoofd van de Franse opleiding geschaduwd werd door de dood? Ik gaf hem een korte versie van vijf ingewikkelde jaren en slechts één evident probleem bleef tussen ons in staan: ik sprak geen Italiaans. Thibault ook niet.

‘We mogen meedoen!’ zeiden we even later vrolijk tegen Sandro. En vervolgens met wat gene: ‘Maar we moeten wel Italiaans spreken’.
‘Ach’, zei hij, alsof we ons aanstelden. Alsof we pizza moesten leren bakken en hij wel een recept had liggen. ‘Ik help jullie wel. Dat leren jullie wel.’

Met wat ongeloof schreef ik Winter-Examens-Italië in mijn agenda. Tweede week van januari 2024. Met een getekend bergje ernaast.

---

Ik durf het bijna niet te schrijven, maar ik heb sponsors nodig! De berggidsopleiding in Italië kost 18.600 euro en dus heb ik bedacht een crowdfunding op te zetten: www.ulule.com/rubyguide/. Als bedankje voor de iets ieniemie wat grotere bedragen stuur ik teamleden op, en vandaag staat Helmwilookmee op de foto (zie hieronder). Voor een idee van het bedrijf dat ik als berggids wil opzetten, kun je kijken op https://www.outdoorearthapple.com/toekomst-nl
P.S. Konijntje Kortstaart en Ans mogen niet meedoen want die hebben me al heel – maan – en – terug – erg geholpen.