We hebben een Italiaanse vriend. Hij is langer dan de gemiddelde Hollander, met brede schouders, dikke zwarte wenkbrauwen en donkere ogen, en komt uit een stukje Italië waarvan je het bestaan toevallig moet kennen, helemaal in het Noord-Oosten van Italie, tussen de zee en Slovenië in. Triente, heet het daar. En de vriend heet Sandro. Sandro is berggids en vroeg afgelopen herfst, op een warme dag onder de rots, aan mijn Franse vriend (een kleiner exemplaar met blauwe ogen) of deze niet de opleiding tot berggids in Italië wilde volgen. Zoals hij zelf had gedaan. In Italië werd de gidsenopleiding per regio georganiseerd en regio Piemonte lag op nog geen tien minuten rijden van ons dorp in Frankrijk. Ja! – dacht vriend Thibault. Dus ging hij skiën, ijsklimmen en drytoolen om zich op de Italiaanse toelatingsexamens voor te bereiden. Diezelfde winter nog zouden die plaatsvinden. Vaak ging ik met hem mee om hem te zekeren en gezelschap te houden onderaan het ijs en de rots, ik wilde immers graag dat hij berggids zou worden. Dat …