De buurman houdt niet van katten en heeft al jaren ruzie met de buurvrouw.

Toch heeft hij zes katten die hij allemaal liefdevol Sale Chat noemt (vieze kat).

Meerdere keren per week gaat hij bij de buurvrouw langs, in het ziekenhuis. Die heeft haar venijnige karakter nog niet verloren, zegt hij vaak. En dat is ook wel zo. Ze stuurt ons allemaal sms’jes met bevelen. Kom langs, ik ben alleen. Ik wil een croissant. De eerste keer at ik die croissant zelf op, in de auto, toen ik terug naar ons dorp reed. Want de buurvrouw mag geen vaste dingen meer eten omdat ze daarvan stikt, en ik weet niet of ze die realiteit negeert of zoveel honger heeft dat ze het stikken bij het eten van een croissant op de koop toe neemt.

Haar familie heeft haar computer al uit huis gehaald. Daar speelde ze patience op. Mocht ze onverhoopt toch thuis mogen sterven, dan kan ze dus geen patience meer spelen voordat ze doodgaat, en er is al zo weinig te doen in de wachtkamer. De jongere generatie werkt en de gepensioneerden gaan heus wel langs, maar na een aantal monologen weet je ook niet meer wat je moet zeggen. Dan schrijft ze weer op haar bordje dat ze honger heeft, want praten kan ze niet meer.

De buurman neemt haar mee naar buiten. Laatst, toen mijn moeder met de buurman mee was, liep ze in een rechte lijn naar de bakker. Ze hebben haar met kracht tegen moeten houden en terug het ziekenhuis in moeten duwen. Maar ze weegt niets meer, zei mijn moeder, dus zo moeilijk was dat eigenlijk ook niet.

Toen schreef ze op het bordje ‘kom nooit meer terug!’

Gisteravond vertelde ik haar dat er kattenpootjes in de sneeuw staan, voor de gesloten luiken van haar huis. Sales chats! – zei ik grappend. Daar moest ze om lachen, al weet ik niet of ze de verwijzing naar de buurman oppikte. Die had een paar maanden terug bedacht het steile paadje naar haar voordeur van een houten ramp te voorzien, waar ze gemakkelijk met een rolstoel overheen kon rollen. Maar de ziekte sloot haar op in het ziekenhuis, nog voor ze controle over haar benen verloor.

Nu loopt ze door de buurt van haar gang, van deur tot deur, precies zoals ze vroeger deed toen ze nog bij ons in het dorp woonde.
 
Een buurman zoals onze buurman, zal ze er niet vinden.