Voor me zat een dokter die jonger was dan ik zelf. Die leeftijd heb ik inmiddels bereikt; de leeftijd waarop ik de deur niet meer uitga zonder zonnebrandcrème op mijn gezicht en mijn vrienden in staat blijken om huizen met tuinen te kopen (voor eventuele baby’s en een setje kippen). Ik zei tegen de dokter dat ik graag een verwijzing naar een psycholoog wilde en toen vroeg hij me om mijn symptomen te omschrijven. Dat hele omschrijven was misschien wel deel van het probleem, vooral als je opeens aan een onbekende jonge knaap moet uitleggen wat er precies aan de hand is. Ik vertelde hem dat ik graag berggids wilde worden en eindelijk redelijk dicht bij toelating tot de opleiding stond, maar dat ik in de praktijk soms dwars werd gezeten door een ongeluk van ruim een jaar terug. En dat ik over het algemeen nog steeds niet zo goed wist wat ik met dat ongeluk aan moest, het risico en de dood en zo, en dan nog die droom van het berggidsenbestaan. Ik moet …

Als een grote, Italiaanse dinosaurussenfamilie Chamonix tijdens de examens als nest had gebruikt, dan was me dat niet persé opgevallen. De fysieke testen vormden het begin en einde van mijn wereld, de bergen waren eventueel ergens op de achtergrond aanwezig en ik was zelf slechts een lichaam dat moest presteren. Het lichaam heeft min of meer de prestatie geleverd, maar de euforie komt slechts af en toe bovendrijven, onverwacht wanneer ik bijvoorbeeld voor de toonbank bij de bakker sta en het roomtaartje met frambozen wel denk te verdienen. Misschien omdat er nog een groot examen te wachten staat en ik niet te vroeg wil juichen, misschien omdat het leven geenszins verandert blijkt nadat ik thuis ben gekomen (ik had eventueel andere kleuren en dimensies verwacht, Tigrou als giraffe en een droombaan in een strikje op de deurmat). Wat mijn blijdschap echter vooral de kop indrukt zijn de herinneringen aan het verschijnen van de beruchte lijst in de aula waarna we ons realiseerden wiens naam erop ontbrak. Natuurlijk was het geen lijst van leven of dood, …