Toen ik nog geen relaties achter de rug had, moest ik alle mannen uit mijn fantasie aan een tragische dood laten sterven. Want de ware liefdes die ik voor mijn geest haalde konden niet ten onder gaan aan een simpel ‘einde van een relatie’. Als het tijd werd voor een nieuw ideaaltype man, moest het voorgaande type op een romantische (doch dramatische) manier van het toneel geschreven worden, en daar ging alleen de dood voor op. Iets van buitenaf, het lot, zolang de liefde maar niet gewoon ophield. Er loopt dus een groot aantal mannelijke schimmen door mijn gedachtegangen te dwalen. Ik heb relaties altijd slechts twee toekomstscenario’s gegeven: Zij die voor altijd doorgaan of zij die eindigen (mislukken) met (in elk geval enkelzijdig) liefdesverdriet. Een relatiebreuk in mijn omgeving was dus bij voorbaat drama. Het kwam niet bij me op om te denken: ‘Ah, die twee hadden nou echt een coole relatie. Wat vet om dat te mogen meemaken’ of blij uit te roepen: ‘Yo, dat was een mooi avontuur hè!?’. Een relatie kan …

Olifant was een dik, roze 70metertouw. Zo roze was ze, dat ze onmogelijk in de winkel achtergelaten kon worden. Roze is ze nog steeds. En dik ook. Maar geen 70 meter meer. Beide uiteindes waren zo donzig geworden dat een voorklimvalsessie nog wel gehouden kon worden, maar slechts met de gedachte aan het grote offer in de nabije toekomst. Ze is dus geen 70metertouw meer. Ik kan niet eens zeggen dat ze een 60metertouw is. Ze is een 66 meter komma weetikveel hoeveel cm touw. Hoe kun je jezelf dan nog serieus nemen? Heb je weleens een 66 meter komma weetikveel hoeveel cm touw in de winkel zien liggen? Haar geamputeerde, donzige uiteindes liggen stil op de grond. Toen Shrek aan één uiteinde geknipt moest worden had hij op zijn minst nog Fiona om zich aan op te trekken. Olifant is alleen. Maar we houden des temeer van haar.

Toen ik veertien jaar was, droomde ik ervan het vriendinnetje van Pharrell Williams te zijn. Hij was tweeëndertig en ik zou doorbreken als zangeres dankzij hem, omdat hij bij toeval (ik weet niet meer in welke vorm ik het goot) mijn talent zou ontdekken. Mijn fantasie overbrugde leeftijdsverschil en de reële kans dat dit alles zou gebeuren sneller dan het licht, moeiteloos zoals dat gaat in het hoofd van een kind. Het is jammer dat ik al mijn fantasieën niet heb opgeschreven in mijn dagboeken, want die waren kleurrijker en lachwekkender dan alle verwarring en zorgen uit het echte leven van een veertienjarige. Ik was er ontzettend goed in; in mijn hoofd stond een soort boekenkast waar ik naar gelang mijn humeur altijd eentje kon uitpakken. Die van Pharrell, of die van de Nederlandse hockeyselectie, of die van het veertienjarige meisje dat een bestseller schreef en miljonair werd. Ze stierven allemaal omdat, wie zal het zeggen, mijn interesses veranderden of ik ze simpelweg te vaak had afgedraaid. Dan gaven ze geen energie meer, letterlijk uitgewerkt, …