Month: June 2016

Stomme Chamois

Published by

Chamois kunnen klimmen als een dolle. Die kleine fluffige bergdieren klauteren over kleine randjes op verticale muren alsof het balzalen zijn waarin ze hun tango oefenen. Dan glijden ze weg op hun hoefjes en krabbelen ze gewoon weer naar boven, zonder de hoogte in hun gemsenbuikjes te voelen, misschien schieten er parachuutjes uit die hoorntjes van hen zodra ze de vrije val inzetten. Anders zijn ze wel heel stoïcijns. Vandaag begonnen Marcel en ik aan een eenvoudige route onder de Index in de Aiguilles Rouges en vertoonden de Chamois hun gemsdansen overal om ons heen. Chamois rechts van ons, Chamois links van ons, overal die fluffige dwalers met hun trappelende hoefjes. Nog voor we een eerste cam in een spleet geslagen hadden kwam zo’n beest bijna met rots en al naar beneden geflikkerd. Net niet de Chamois zelf natuurlijk, want anders zou het ’t geheim van de parachutjes aan ons moeten verklappen. De rots kwam echter wel in brokken om de oren van de voorklimmende Marcel gevlogen. Stomme Chamois. Die beesten kunnen niet uitkijken. Tien …

Blote Boem en het Bakblik

Published by

Ik ben op bezoek bij Fieke in Villard Trottier, een dorpje dicht bij Gap. Eerst ging Kim naar Zwitserland, daarna Sam naar Australië, daarna ikzelf naar Frankrijk en nu is ook die Fieke hier in Frankrijk geland. Haar ouders hebben vorig jaar een oud huis gekocht in Des Écrins. Ze hebben in Frankrijk gezocht en gevonden en het lef gehad om ervoor te gaan, en nu zijn ze in het bezit van een idyllisch stukje wereld. Dat gebeurt er dus als je je dromen volgt. Fieke heeft vervolgens het lef gehad om haar boedel bijeen te pakken en zich in het huis te vestigen. ‘Je suis venu pour m’installer’, zegt ze tegen langsrijdende buurvrouwen. Ze blijft. Na alle verhalen over ruimte en opknappen en echt-Frans-leven kan ik het huis eindelijk met eigen ogen zien. Het is inderdaad groot. Je kan dansen in de keuken en rondjes rennen in de woonkamer, verstoppertje spelen in de slaapkamers en verdwalen in de donkere, nog onbepaalde ruimtes van de bovenverdieping en de naastgelegen hooischuur. De buitenmuren zijn van steen, …

Professioneel Wandelaar

Published by

Het regent in Chamonix. Het regende al in Spanje en het gaat gewoon door. Het enige verschil is dat de Spaanse regenbuien met veel gedonder en kabaal de blauwe lucht overnamen, terwijl hun Franse buren zich rustig en permanent in de valleien nestelen. In de valleien. Ik heb mezelf in een gladde, lange trailrun gestort zonder daarvoor in conditie te zijn en als gevolg mijn knie geblesseerd. Nu zit ik het uit in het café op de Aiguille du Midi. Boven de wolken. Acclimatiseren terwijl ik schrijf en orde schep in mijn leven. Impulsief heb ik me ingeschreven voor de opleiding tot Accompagnateur de Moyen Montagne. Het toelatingsexamen vindt over drie maanden plaats en binnen ruim een maand moet ik ze een lijst toesturen met veertig wandelingen die ik tot in detail kan beschrijven. Ik graaf mijn geheugen af. Waarschijnlijk moet ik komende maand heel hard gaan wandelen. En over bloemetjes en dieren leren. Gesteenten kennen. Navigeren. Je wordt niet zomaar professioneel wandelaar. Daar moet je hard voor aan de slag en dan nog maar …

We worden oud

Published by

De vrienden van Marcel zijn over het algemeen vier jaar ouder. Het obsessieve onderwerp van gesprek onder de vriendengroep is het kaal worden. Laatst vroegen ze me wat ik prefereerde bij een man: dat hij bij een zekere mate van kaalheid zich volledig kaal scheerde of dat hij zoveel mogelijk haar op zijn schedel liet staan. Ik zei ze dat het nogal afhankelijk was van de man zelf en het soort haar, maar het enige dat ik écht niet mooi vond waren die dunne plukken die zorgvuldig over de kale plekken waren gekamd. Geen van hen zag er overigens uit alsof hij werkelijk al kaal aan het worden was. We worden oud. Ik raak al vaak genoeg de loop van mijn leven kwijt. Toen ik achttien was kon ik elk jaar van mijn leven nog uittekenen. Inmiddels moet ik hard nadenken over het jaargetal waarin ik aan Antropologie begon en heb ik geen idee meer wanneer ‘dat ene etentje in die brasserie in Haarlem’ precies was. Ik word niet dement, maar de hoeveelheid leven dat ik …

Een dagje klimmen met Ego

Published by

Ik lees weer boeken tegenwoordig, want die luxe kan ik me met al mijn vrije tijd permitteren. La Voie des guerriers du rocher (The Rock Warriors way) lees ik zelfs in Frans, dat vanwege mijn gebrekkige vocabulaire betekent dat ik per pagina zo’n tien woorden onderstreep die ik door de Google Translate moet gooien. La Voie des guerriers du rocher Préparation mentale pour grimpeurs Arno Ilgner Normaal gesproken laat ik me afschrikken door zelfhulpboeken, want ik kan het allemaal zelf al (want ik ben superRuby) en ik associeer ze stuk voor stuk met midlifecrisissen en Westerse verveling. Dit keer toonde ik me echter zo incapabel dat ook ik mijn toevlucht in het zelfhulpboek heb moeten nemen. Dit is echter het tofste zelfhulpboek ooit. Écht. Ik zou je bijna willen vragen een klim-gerelateerd probleem te kweken zodat je maar aan dit zelfhulpboek kunt beginnen. Mijn probleem is dit: Ik maak geen progressie in mijn routes terwijl ik sterker en technischer ben dan voorheen en ik poep hem nog steeds heel hard in sommige run-outs, laat me ernstig …

Al die tijd in Spanje

Published by

Het spijt me dat bijna al mijn verhalen tegenwoordig vergezeld worden door een Marcel maar ik zit nog steeds in Spanje, waar elk aspect van het leven aan hem gerelateerd is, van ontbijt tot het sportklimmen tot de kat die mijn voet kopjes geeft in de keuken van zijn ouders. Al een week houd ik het stopcontact boven de keukentafel bezet vanwege een niet aflatende schrijfrazernij, wat op zich goed is maar ik geloof dat men in Spanje niet zo keukentafelig is (ik van huis uit wel, daar gebeurde alles aan de keukentafel; het studeren, de ruzies, het figuurzagen in de tafel zelf). Hoe dan ook, die ouders van hem vinden het geloof ik wel prima, want ik voer gesprekken met zijn moeder over macrobiotisch eten in het Catelaans – tot grote hilariteit van Marcel want ik spreek geen Catelaans – en gesprekken met zijn vader over yoga en fungeer zodoende als de onverwachte mogelijkheid om weer eens tot die zoon van hen door te dringen, die de wijsheid van zijn ouders sinds zijn puberteit al …

De schrijfcarrière

Published by

Ik klaag tegen mijn vriendje dat het altijd hetzelfde liedje is met mijn schrijven. Mensen zijn enthousiast en zeggen van alles, wat leuk en grappige visie en mooi verhaal (Ruby die grammatica kom op) en vervolgens vloeit er niets uit voort. Het type roeping. De creatievelingen moeten eerst ronddartelen in afwijzing zodat ze na succes kunnen zeggen dat ze eerst flink zijn afgewezen om zij die nog ronddartelen een hart onder de riem te steken. Of ze blijven afgewezen worden tot ze inzien dat het niet voor hen bestemd is – grootschalig gebrek aan talent – en het geld op is of het leven op is. Je moet in elk geval groot ongefundeerd zelfvertrouwen hebben om je een weg door al die afwijzing heen te slaan. Zijn jullie gek ofzo, al jullie honderd procent die mij niet publiceren (of aannemen of uitbrengen of verkiezen of tekenen). Ik ben in het bezit van groot ongefundeerd zelfvertrouwen maar alleen omdat ik een optimist ben. Misschien heb ik geen zelfvertrouwen maar vertrouwen in mijn lot, in de goedgezindheid …