Dat toch graag gepubliceerd wilde worden. Je hebt van die momenten dat je boven het leven uitstijgt. Dat het werkelijk voelt alsof je je lichaam achterlaat en weg surft op geluk en energie en potentieel. Daar valt geen analyse aan vast te knopen. Het gebeurt. Een ervaring die zich niet in woorden laat vatten, die iets van elk woord in zich heeft – stel dat woorden het hele leven zouden omvatten. Maar dat doen ze niet, dat is het hele punt juist. Excuus. Een ervaring die zich niet in woorden laat vatten. Deze poging is dus bij voorbaat kansloos, maar ik wil hem – de ervaring- toch met woorden proberen te benaderen, want hoe meer ik daarin faal, hoe bijzonderder die ervaring blijkt te zijn. Dus. Een soort super-in-leven zijn. Dat de dood er niet toe doet, en de verre toekomst ook niet, het verleden evenmin, een soort explosie in het nu. Soms is het een klein moment, soms een gigantisch moment. Ik heb alleen mijn eigen voorbeelden: Ik zit in de bus richting Chamonix …

Ik woon in een achterlijk veelbelovende omgeving. Als de zon hier schijnt, wil je ergens opklimmen of vanaf skiën. Sinds drie dagen loopt het gros van Chamonix rond met bruine wangen en een nog bleek voorhoofd, mijn ijdele vriendinnetjes gebruiken gretig de minuten in de skilift om de goggle weg te branden. We spelen allemaal buiten. Daarom zijn we hier. Maar ik speel nu en dan verplicht wat uurtjes binnen, want ik ben een trainingsschema begonnen. Het voelt belachelijk om op dagen als deze een hal binnen te gaan. Zelfs de hardcore trainingshal waar ik een abonnement heb genomen, waar mensen net zoveel aan het campusbord hangen als aan de grepen en ik beter naar ze kan verwijzen als gorilla’s – de gorilla’s, de gorillahal -, is leeg rond het middaguur. Op Ruby na. Ruby hangt aan het hangbord. 1…2…3…4…5… Ik volg de climbing training manual, een heel heftig trainingsboek dat zelfs durft te zeggen dat we wat minder moeten gaan hardlopen, want daar worden de benen te gespierd van (je hebt geen fuck aan …

Ik heb een nieuwe collega. Hij is aangenomen om ieders gemoed wat vrolijker te maken. Hij lacht namelijk. Heel hard als het heel grappig is en hard als het grappig is. Ik kende hem van het zomerseizoen. Voornamelijk als de trailrunner en het voedselbeest dat bij de receptie werkte. Gebruikte borden van het terras of restaurant moeten naar de plonge (het afwashok) gebracht worden en de looproute loopt precies langs het bureau van de receptie. Je voelde altijd zijn blik gericht op de mogelijke resten, op de stukken brownie of vlees of brood die hij vervolgens stiekem in de plonge naar binnen werkte. Ik kon eerst niet geloven dat hij werkelijk aan de haal ging met andermans overblijfselen, maar hij koos ze zorgvuldig en na verloop van tijd vond ik het groteske verspilling dat niemand dat nog goede eten at behalve hij. Ik begon in die periode ook met trailrunnen en had altijd honger. Dus het was een feestje in de plonge. Hij heeft met twee vrienden een hut in Argentière gevonden en woont daar …

Ik had bezoek hier. Zij heeft over de amandelcroissantjes geschreven. Nu ga ik over haar schrijven. Zo’n 22 jaar geleden werd ik bij haar in de wieg gedumpt, dat scheelde mijn ouders een oppas en betekende voor mij een fortuinlijke landing. Rond ons achtste levensjaar beschoten we elkaar met witte, schuimige besjes door ze in plastic pijpen te stoppen en heel hard richting de ander te blazen. We maakten hutten van doeken en tekenden honderden kleine krijten weggetjes op de straat. Met twaalf fietsen we samen naar het hockeyveld. In de zesde rende ik vijf minuten voor het scheikunde tentamen door de gangen van het college om haar te vinden voor de uitleg van die ene opgave welk trucje zeker getest zou worden. Ze is intelligent. Doet de moeilijkste studie in Delft. En met name, ze doet wat ze zelf wil. Dat heeft ze altijd al gedaan en dat heb ik altijd met eindeloze bewondering gade geslagen. Iedereen ontpopt zich uiteindelijk toch in zekere zin als speelbal van alle anderen, maar zij lijkt daar al sinds …