De vierentwintigste vieren de Zweden hun kerst. Het team van mijn hotel was ’s middags met cadeautjes, dobbelstenen en een Donald Duck film rond de tafels in de bar gaan zitten. De arme chef-kok moest hard werken voor hun kerstlunch. Ik was er niet, want ik had besloten liever te drytoolen met mijn gids in Servoz. Terwijl mijn collegaatjes de gevel van het gingerbreadhuis afbraken en opdeelden, hing ik aan twee ijsbijlen langs een rotswand. Die avond, nadat het kerstfeest was opgeruimd en mijn bazen met ronde buikjes aan de bar hingen, stond ik op het rooster en volledig uitgeput achter de biertaps. De après-ski was rustig. Rond achten verdween de kleine uitgedoste menigte naar het appartement en bleef ik achter met een stel feestgangers met kerstmutsen dat te dronken was om binnen het gat van de wc-bril te kotsen. Een veel te verlegen collega heeft iedereen er zachtjes uitgeschopt. Dat was mijn kerstavond. De vijfentwintigste besloot ik een hardlooproute rond het chalet te zoeken. Het was absurd warm. Ik eindigde ergens in het gras …

Ik maakte me een beetje zorgen. Ze hadden me ingeroosterd op de eerste après-ski van het seizoen en ik vroeg me af of ze wel wisten met wie ze te maken hadden. Ik ben geen feestbeest. Ja, ik wilde het meemaken en dacht dat als ik een beetje een grote mond opzette, ik vast wel over het hele winterseizoen een aantal après-ski’s mocht draaien. Maar elke werkdag een après-ski, dat had ik niet helemaal voorzien. Ik werk in dezelfde bar als afgelopen zomer. Heel juni tot september heb ik moeten aanhoren hoe wild en druk de bar in de winter is, zowel van collega’s als gasten. Ik heb de jongens gezien die de après-ski’s draaiden en hun verhalen gehoord. Ze waren hypersociale feestbeesten, tapten bier met hun linkerhand terwijl hun rechterhand een Moijto kluste, misdroegen zich meer en meer naarmate ze bezopener en bezopener raakten. Rijen shotjes over de lengte van de bar, jugs  aan het plafon, ongelukken en calamiteiten. Gekkenhuis. Ik had me geestelijk voorbereid, die eerste werkdag. Nu gaat het komen, dacht ik. …

De tijd gaat snel. Het is lastig om te schrijven, zo snel gaat de tijd. Telkens als ik een gebeurtenis vastgrijp gebeuren er zes nieuwe dingen. Het is lastig om voldoende te slapen, want de nachten gaan tot laat en de ochtenden komen te snel. Als ik niet genoeg slaap, dan blijft mijn fantasie in mijn hoofd tot ik wegdoezel. Dan schrijf ik niet, dan droom ik. Het chalet heeft een woonkamer met allemaal oude houten attributen aan de muur. Pollepels. Wandelstokken en harken. Een drinkbak en een koeienbel. Naast de openhaard staat een sofa, een soort bed waarvan het einde schuin omhoog loopt, van hetzelfde oude hout, iets waarop filosofen denken of hun roes uitslapen. Daar zit ik in de ochtend, met mijn laptop op mijn schoot en de hond van mijn huisgenoot op een eigen matrasje naast me. Luna, heet ze. Ze is een oude rakker, zo’n beetje als dit huis, en wordt door alle tien inwoners geaaid en geamuseerd. Het lukt me niet om te schrijven omdat mijn huisgenoten één voor één …

5-12-2015 Ik werd wakker in de bus van een drietal Spanjaarden. Ze reden me van Barcelona naar Albertville en dumpten me bij het station met een backpack die te zwaar was om in één keer over mijn schouder te slaan. Gebogen onder het gewicht van een dirtbagleven liep ik naar het café aan de overkant van de straat. Groepen veertigjarige mannen kleefden aan de bar en lieten hun ogen me volgen naar mijn tafel. Ik verbond mezelf met het internet. Tussen de facebookfelicitaties en mails zocht ik naar de bevestiging van een kamer, of in elk geval iets waar ik kon overnachten, en werd hinderlijk gestagneerd door een Frans vrouwtje dat zich ongemakkelijk voelde tussen al die mannen en daarom comfort zocht bij de enige andere vrouw in de ruimte. Ik hoorde over haar kinderen en haar kleinkinderen en alle zo vreselijk ontspannen mensen in een stad die ik lang vergeten ben en dacht: Hoe kan ik me nu ontspannen? Be careful what you wish for ‘cause you just might get it. Ik geloof dat het …